forum Stowarzyszenia OSPŻ

[Łukasz Bieryło E-prawnicy]

……………., dnia ……………… r.


Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Warszawie
Wydział II
ul. Jasna 2/4
00-013 Warszawa

za pośrednictwem

Ministra Obrony Narodowej
ul. Klonowa 1
00 - 909 Warszawa


Strona skarżąca: ……………………


SKARGA
na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia ………….. r.
utrzymującą w mocy decyzję …………………….
w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wypowiedzeniu
stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej

W imieniu własnym, na podstawie art. 8 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U.2003.179.1750 z późn. zm. – dalej jako „ustawa pragmatyczna z 2003 r.”) w związku z art. 50 i nast. ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. – dalej jako „p.p.s.a”), zaskarżam w całości decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia …………… r. (doręczoną mi w dniu ………… r.) i wnoszę o uchylenie w całości - jako wydanych z naruszeniem prawa - zaskarżanej decyzji (art. 145 § 1 p.p.s.a) oraz utrzymanej nią w mocy decyzji …………………. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wypowiedzeniu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej.

Jednocześnie, mając na uwadze treść art. 153 p.p.s.a., wnoszę o dokonanie oceny prawnej przedmiotowej sprawy i zawarcie w uzasadnieniu wyroku wskazań co do dalszego postępowania, które wiązać będą organ.

Na podstawie art. 119 p.p.s.a. wnoszę o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym bez przeprowadzania rozprawy.

W przypadku orzekania w trybie zwykłym, wnoszę o rozpoznanie niniejszej sprawy również pod nieobecność skarżącego.

Powyższej decyzji zarzucam:
I. naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. „a” p.p.s.a.), tj.
a) art. 36 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t.j.: Dz.U. z 1997 r., Nr 10, poz. 55 z późn. zm.- dalej jako „ustawa pragmatyczna z 1970”) w zw. z art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U.00.98.1071 z późn. zm. – dalej jako „kpa”), poprzez ich niezastosowanie w sprawie polegające na niedostrzeżeniu, że nie zostały spełnione przesłanki wypowiedzenia z art. 78 ust. 2 pkt 3 (w zw. z art. 36 ust. 6 ustawy pragmatycznej), albowiem wnioskodawca – przez wręczeniem mu wypowiedzenia stosunku służbowego – nie został zwolniony z dotychczas zajmowanego stanowiska służbowego, i w konsekwencji odmówieniu stwierdzenia nieważności decyzji,
b) art. 78 ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 36 ust. 6 w zw. z art. 36 ust. ust. 4 pkt 2 w zw. z art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy pragmatycznej z 1970 r. w zw. z art. 156 § 1 kpa, albowiem błędnie przyjęto, iż spełnione zostały określone w w/w przepisach przesłanki wypowiedzenia mi stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej, w konsekwencji czego nie skorzystano z instytucji stwierdzenia nieważności decyzji.

II. naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. „c”), tj.:
a) art. 156 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U.00.98.1071 z późn. zm. – dalej jako „kpa”) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie, skutkiem którego działań ………………… w przedmiotowej sprawie nie uznano za rażąco naruszających prawo, pomimo iż organ przyznał, że nieprawidłowości miały miejsce,
b) art. 7, art. 107 § 3 kpa poprzez:
- niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego,
- załatwienie sprawy bez uwzględnienia słusznego interesu skarżącego,
- nie ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów skarżącego i nie podanie przyczyn, z powodu których argumentom skarżącego odmówiono wiarygodności.


Uzasadnienie

I. Stan faktyczny:

…………………

II. Stan prawny.

Należy zaznaczyć, że stan faktyczny sprawy co do zasady nie budzi wątpliwości, został on szeroko przedstawiony we wniosku o stwierdzenie nieważności. Przedstawia go też obszernie sam organ uzasadniając skarżoną obecnie decyzję. Zasadnicze zarzuty wnioskodawcy dotyczą dokonania przez ………… w zaskarżonej decyzji ……………… błędnej oceny prawnej stanu faktycznego w niniejszej sprawie, a także niewłaściwego zastosowania przepisów regulujące problematykę wypowiadania żołnierzom zawodowym stosunku służbowego. Organ nie dopatrzył się również licznych naruszeń przepisów postępowania administracyjnego, których dopuściły się organy w toku dokonywania wypowiedzenia, a których istnienie przyznaje sam organ.

Uzasadniając niniejsze odwołanie, rozszerzając argumentację zawartą we wniosku o stwierdzenie nieważności, należy przede wszystkim podnieść co następuje:

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, iż w toku zwalniania skarżącego ze służby doszło do naruszenia prawa. Przyznały to zresztą również organy wojskowe orzekające w sprawie. Rozstrzygnięcia wymaga więc jedynie kwestia, czy tego rodzaju naruszenia mogą być uznane za rażące.

Instytucję stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej stosuje się w przypadku przekroczenia prawa w sposób rażący, tj. gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Skarżący uważa, że właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Otóż zgodnie z art. 78 ust. 2 pkt. 3 ustawy pragmatycznej z 1970 r. „dokonanie wypowiedzenia stosunku służbowego przez właściwy organ wojskowy może nastąpić (…) w przypadku, o którym mowa w art. 36 ust. 6”. W przepisie tym natomiast przewidziano, iż „żołnierzowi zawodowemu w służbie stałej, który nie wyrazi pisemnej zgody na wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe, w przypadkach, o których mowa w ust. 4 pkt 2 lub stanowisko służbowe, o którym mowa w ust. 5a, można wypowiedzieć stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej”. Wskazany przepis art. 36 ust. 2 pkt 4 ustawy pragmatycznej z 1970 r. dotyczy możliwości wyznaczenia żołnierza - za jego pisemną zgodą – na niższe stanowisko służbowe przypadkach zwolnienia żołnierza ze służby z przyczyn, o których mowa w ust. 1 pkt 2, 3 i 4. Art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy stanowi o zwolnieniu żołnierza, gdy zlikwidowano zajmowane przez niego stanowisko służbowego.

A zatem aby wypowiedzenie mogło być złożone, koniecznym było spełnienie w pierwszej kolejności przesłanek z art. 36 ust. 4 pkt 2, tj. przede wszystkim wcześniejsze (w stosunku do daty wypowiedzenia stosunku służbowego) zwolnienie z zajmowanego stanowiska. Oczywiście na podstawie decyzji (rozkazu) właściwego organu. Tego zaś w niniejszej sprawie nie uczyniono.

Tymczasem w TAP wnioskodawcy nie ma decyzji o zwolnieniu go ze stanowiska służbowego, która byłaby wydana przed dniem wręczenia wypowiedzenia. Stan faktyczny sprawy wskazuje na to, iż zwolnienie ze stanowiska nastąpiło wraz ze zwolnieniem ze służby.

Wynika więc stąd, że organ wojskowy przeoczył tę część procedury i w ogóle nie dokonał zwolnienia ze stanowiska służbowego. To zaś świadczy o rażącym naruszeniu art. 36 ust. 4 pkt 2 ustawy pragmatycznej z 1970 r., a w konsekwencji także art. 78 ust. 2 pkt 3 (w zw. z art. 36 ust. 6) ustawy. Już tylko z tej przyczyny zaskarżony wyrok powinien ulec uchyleniu, zaś będąca przedmiotem sprawy decyzja o wypowiedzeniu powinna zostać uchylona z obrotu prawnego za pomocą instytucji stwierdzenia nieważności. Mając na uwadze powyższe, nie ulega bowiem wątpliwości, że przy jej wydaniu doszło do rażącego naruszenia prawa, które uzasadnia stwierdzenie nieważności decyzji o wypowiedzeniu.
Tożsame stanowisko zajął w ostatnim czasie kilkukrotnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (m. in. w wyroku z dnia 27.09.2007 r., sygn. akt II SA/Wa 325/07), uchylając zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

Zdaniem skarżącego nieprawidłowa jest również wykładnia przepisu art. 78 ust. 2 pkt 3 ustawy pragmatycznej z 1970 r. dokonywana przez organy wojskowe. Wynika z niej, iż możliwym jest zwolnienie żołnierza zawodowego ze służby (na skutek wypowiedzenia mu stosunku służbowego) przed faktyczną likwidacją zajmowanego przez niego stanowiska.

Tymczasem wcześniejsze wydanie decyzji narusza przepis art. 78 ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 36 ust. 6 w zw. z art. 36 ust. ust. 4 pkt 2 w zw. z art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy pragmatycznej z 1970 r., który jednoznacznie stanowi, iż dokonanie wypowiedzenia służby wojskowej może nastąpić gdy „zlikwidowano zajmowane przez żołnierza stanowisko służbowe”. Użycie przez Ustawodawcę formy czasu przeszłego dokonanego nie jest przypadkowe. Wskazuje bowiem na zamiar wykluczenia możliwości dokonywania wypowiedzeń przed rzeczywistą likwidacją stanowiska. Najpierw więc musiało ulec faktycznej likwidacji stanowisko służbowe, a dopiero później można było składać wypowiedzenia żołnierzom zajmującym te stanowiska na podstawie art. 78 ust. 2 pkt 3 (a więc z powołaniem się na likwidację stanowisk).

Tożsame stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 14.02.2007 r. w sprawie I OSK 498/06. NSA stwierdził, iż „w dacie wypowiedzenia J.M. nie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 78 ust. 2 pkt 2 wojskowej ustawy pragmatycznej, pozwalające na podjęcie takiej decyzji (o wypowiedzeniu – przy. aut.). Dopiero z dniem 1 listopada 2003 roku nastąpiło faktyczne zmniejszenie stanu etatowego Wojskowej Komendy Uzupełnień w M. i dopiero wówczas – po zaistnienie przesłanek z art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z 1970 roku o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych – właściwy organ mógł dokonać J.M. wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej”.

Zwrócić również należy uwagę na to, iż likwidacja stanowiska służbowego musi mieć charakter „rzeczywisty" (por m. in. uzasadnienia wyroków WSA w Warszawie: z dnia 10 maja 2005 r., sygn. akt II SA/Wa 2657/04 oraz z dnia 18 lipca 2005r., sygn. akt II SA/Wa 1972/04). W niniejszej sprawie, w okresie w którym wypowiedziano mi stosunek służbowy, stanowisko służbowe przez niego zajmowane nadal istniało. Zatem likwidacji nie możemy nazwać za „rzeczywistą”.

Jak stwierdził Sąd Najwyższy „istniejący w chwili dokonania wypowiedzenia zamiar przeprowadzenia zmian organizacyjnych polegających na likwidacji określonego stanowiska pracy nie jest rzeczywistą przyczyną uzasadniającą to wypowiedzenie” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2002 r., sygn. I PKN 445/2001).
Ponadto powołanie się na likwidację stanowiska służbowego, jeśli likwidacja taka nie nastąpiła (a wiec była pozorna), jest niedopuszczalne. Wypowiadał się w tym temacie wielokrotnie Sąd Najwyższy (co prawda na gruncie spraw dotyczących likwidacji stanowiska pracownika, do której to stosuje się kodeks pracy, jednak w sprawach żołnierzy mamy do czynienia z analogicznymi sytuacjami).

Sad Najwyższy stwierdził, iż „jeżeli stanowisko pracy jest elementem struktury organizacyjnej zakładu pracy to jego rzeczywista likwidacja musi oznaczać prawnie skuteczną zmianę tej struktury (…). Ocena czy likwidacja stanowiska pracy jest rzeczywista czy pozorna, jest elementem ustalenia stanu faktycznego sprawy. (…) Jeżeli likwidacja stanowiska pracy miała charakter fikcyjny (pozorny), to słuszne jest uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za nieuzasadnione”.

Należy mieć przy tym na uwadze, iż Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 9 czerwca 1998 r. stwierdził, że w przypadku służb mundurowych konieczne jest precyzyjne określenie kryteriów zwalniania ze służby oraz procedury podejmowania decyzji w tym zakresie, tak aby wykluczyć wszelką dowolność działania władz publicznych. Zdaniem TK, konieczne jest także stworzenie odpowiednich gwarancji praworządności decyzji dotyczących dostępu do służby publicznej, a więc przede wszystkim decyzji o przyjęciu lub odmowie przyjęcia do służby publicznej oraz zwolnieniu z tej służby” (K. 28/97, OTK ZU nr 4/1998, poz. 50).

Przyjęcie, tak jak to uczynił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 kwietnia 1997 r. (K. 14/96, OTK ZU nr 2/1997, poz. 16, s. 124), iż stosunek służbowy funkcjonariuszy służb mundurowych jest specyficzny, o bardzo wysokim poziomie dyskrecjonalności, nie oznacza dowolności w kształtowaniu reguł prawnych, warunkujących dostęp do tej służby, czy też określających przesłanki zwolnienia z niej.

Tak więc z powyższego wynika, że należy bardzo rygorystycznie podchodzić do działań organów związanych ze zwalnianiem żołnierzy zawodowych. Postępowanie w sprawie decyzji o szczególnym znaczeniu dla żołnierza zawodowego, w stosunku, do którego została wydana, winno charakteryzować się dbałością o spełnienie wszystkich przesłanek merytorycznych do podjęcia takiego rozstrzygnięcia oraz o realizację formalnych reguł procedury administracyjnej.

Powołany na stanowisko służbowe żołnierz zawodowy korzysta bowiem ze zwiększonej stabilizacji stosunku służbowego, stąd jego zwolnienie może się odbywać jedynie na warunkach ściśle określonych w ustawie. Natomiast w niniejszej sprawie, nie bacząc na powyższe, nie dopełniono procedur zwolnienia, czego konsekwencjami organy starają się teraz obarczyć skarżącego.

Zauważyć również należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wielokrotnie wypowiadał się w podobnych sprawach, iż braki dokumentów w Teczce Akt Personalnych żołnierzy są zaniedbaniami organu, które sprawia że postępowanie w tym zakresie jest wadliwe. Tak w/w Sąd orzekł m. in. w wyroku z dnia 26.10.2007 r. (sygn. akt II SA/Wa 901/07), w których w TAP brakowało jednej notatki służbowej na potwierdzenie spełnienia jednej z przesłanek wypowiedzenia stosunku służbowego.

Poza tym to na organie spoczywa ciężar dowodu co do spełnienia tej części procedury zwolnienia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie II SA/Wa 973/04 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 lutego 2005 r. sygn. akt II SA/Wa 1882/04). W niniejszej sprawie organ nie spełnił ciążącego na nim obowiązku przedstawienia dowodów na poinformowanie skarżącego o zwolnieniu.

Zgodnie z obowiązującą w sądach administracyjnymi wykładnią skutków błędu popełnionego przez organ administracji nie wolno przerzucać na stronę postępowania administracyjnego (wyrok NSA z dnia 09.11.1987 r., sygn. akt III S.A. 875/87). Ponadto organ ma obowiązek stosowania przepisów kpa, dających ochronę interesom strony, która nie powinna ponosić ujemnych konsekwencji wynikających z zaniedbań organu administracji (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 1989 r. IV SA 455/89 Prawo i Życie 1990/2 str. 15).
W niniejszej sprawie takie błędy popełniono, jednak ze skarżonego rozstrzygnięcia wynika, że ich niekorzystne konsekwencje ponieść ma skarżący, co jest nie do zaakceptowania.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności należy uznać, że nie zostały spełnione w niniejszej sprawie przesłanki określone w art. 78 ust. 2 pkt 3 ustawy pragmatycznej z 1970 r. Tak więc dokonanie wypowiedzenia stosunku służbowego przez organ kadrowy nastąpiło niezgodnie z prawem, a skoro w tym zakresie nie zmieniono/uchylono decyzji ………………., to naruszająca prawo jest również decyzja …………………. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przed zwolnieniem mojego Mocodawcy ze służby nie spełniono warunków z przepisu przyjętego jako podstawę prawną wypowiedzenia stosunku służbowego.

W związku z powyższym niniejsza skarga zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie skarżącego, z uwagi na dotychczasowe podejście organów administracyjnych do sprawy skarżącego konieczne jest również dokonanie oceny prawnej przedmiotowej sprawy i zawarcie w uzasadnieniu wyroku wskazań co do dalszego postępowania, które wiązać będą organ (art. 153 p.p.s.a.).

Zgodnie z art. 239 pkt 1 lit „d” w zw. z art. 241 p.p.s.a. w niniejszej sprawie skarżący zwolniony jest od obowiązku uiszczania kosztów sądowych, stąd brak wpisu od niniejszej skargi.


…………………………………………

W załączeniu:
- odpis skargi.

[Gość]

Super tekst , z kunsztem wiedzy fachowej.